ΟΙ ΜΕΛΙΣΣΟΚΟΜΟΙ ΜΗΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΠΟΤΕ ΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΘΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΘΥΜΑΡΟΤΟΠΟΥΣ;

Πολλοί Μελισσοκομικοί Συνεταιρισμοί και Σύλλογοι φυτεύουν αυτόν τον καιρό μελισσοκομικά φυτά. Αυτά όμως είναι ελάχιστα μπροστά σε αυτά που κάθε χρόνο χάνονται.
Μόνο σε ένα Δήμο δέκα χιλιάδες στρέμματα παραγωγικού θυμαρότοπου έγιναν στάχτη τον Αύγουστο του 2009 στην περιοχή Θίσβης-Χωστίων. Άλλες τρεις χιλιάδες στρέμματα θυμαρότοπου είχαν καεί το 2008 στην περιοχή Χωστίων. Οι αναδασώσεις που εξαγγέλλονται ποτέ δεν αφορούν και το θυμάρι.
Στην περιοχή Θίσβης οι παρθένοι θυμαρότοποι έχουν υποστεί και άλλες μεγάλες καταστροφές από την βιομηχανική επέκταση στην περιοχή Λικέρι, Βαθύ, Μαυροβούνι αλλά και από τις αυθαίρετες εκχερσώσεις μεγάλων εκτάσεων που κάνουν διάφοροι ιδιώτες. Και όμως, ο νόμος είναι σαφής: [Δ. 9/30/1938] 1. Απαγορεύεται καθ΄ όλον το Κράτος η κοπή ή η εκρίζωσις και η συλλογή των εις γένη θύμος και θύμβρα [θυμάρι και θρούμπι] υπαγομένων φυτών.........2. Ειδικότερον εις την περιφέρειαν Αττικοβοιωτίας απαγορεύεται απολύτως η κοπή και η εκρίζωσις των προαναφερομένων φυτών δι οιανδήποτε χρήσιν άνευ της αδείας της Δασικής Αρχής.
Με το Διάταγμα 657/1963 απαγορεύθηκε η κοπή και εκρίζωση και άλλων μελισσοκομικών φυτών.
Μήπως είναι ο καιρός οι μελισσοκόμοι και οι οργανώσεις τους να ενεργοποιήσουν τους νόμους που είναι σχετικοί με την προστασία του θυμαριού και άλλων μοναδικών μελισσοκομικών φυτών της Χώρας μας;

Από τον φίλο μελισσοκόμο
ΠΑΝΟ ΛΑΜΠΡΟΥ